সৰাপাত আৰু কিছুকথা 

*

ফাগুনক আহিন বুলি ভৱাৰ

ভুল নকৰোঁ অ' নীলা।
দুৰন্ত সময়ৰ সাক্ষ্য বহন কৰি

যেতিয়া ৰঙা হালধীয়া পাতবোৰ সৰি পৰে..........
শেষ হয় এটি প্ৰতীক্ষাৰ
লঠঙা গছবোৰৰ উদাসীনতাই

মোৰ বুকুতো বাঁহ সাজে।
সৰি যোৱা পাতখিলাই ক'ৱ নোৱাৰাকৈয়ে

উকা কৰি থৈ যায় বুকুৰ এটি সজীৱ কোণ।
খেয়ালী মনটোৱে নুবুজে এই উদাসীনতাৰ ভাষা ,

( সৰাপাতৰ ভাঁজত সৌন্দৰ্যৰ ভাস্কৰ্য খাজ কাটি ওপচে )
অভিমানৰ উপেক্ষাৰ মাজতো

সৰাপাতত বিচাৰে ফাগুনৰ পলাশ,

যেন এটি যুগান্তৰৰ হেঁপাহ।।

Sapless Leaf Refjuvenated
Translated by Dr.Ratan Bhattacharjee

O my Blue Bird never to misconceive
Fagun as Aswin

When the sapless yellow leaves
Are shed carrying the vestige
of stormy time
One long time wait
comes to an end

The passive indifference of the lonely trees
resonates in my heart
to rouse the profound feelings

Still the parched leaves in suffering silence
leave one corner of my heart rejuvenated
My bohemian mind cannot decipher
the idioms that the fallen leaves leave behind

(The sculptural beauty of the leaves
outdo the art of the lack-lustre leaves)

That in the solitary moment of being ignoblack
or passionate paroxysm searches Palash flowers
a millennial dream in the dry sculpture of arid leaves